8. Su6an's herfstblaadjes
Een van de jongste rare portretten is Susan. Hier wordt ze verder omschreven als Su6an met een knipoog naar Damien uit de film "The Omen" (1,2 ,3 ...). Dat schattige ventje verstoorde het gebruikelijke beeld van onschuldige baby's en kleine kinderen. Kunnen kinderen al vroeg slechtheid uitstralen? Adolfje Hitler en Josefje Stalin werden door hun moeders vast enige baby's gevonden, waard om geknuffeld te worden.
Opvoeding kan de onaangename trekjes, die kinderen later tentoonspreiden, camoufleren. Als een kind niet deugt, kan verwijzen naar de opvoeding een afleidingsmanoeuvre zijn. Maar het is nu eenmaal een feit, dat sommige mensen een slechte inborst hebben. Het kwaad zit er in; die oeroude uitdrukking snijdt wel hout. Ook slechteriken beginnen klein en vaak genoeg in een gunstige omgeving.
Fokke, de man uit dit verhaal, merkte dat 'klein slecht' ooit eens een keer 'groot slecht' werd. Het adembenemende voorbeeld daarvoor is het meisje Su6an, dat hij ontmoette in 1985. De kool is het sop niet waard om dit verhaal te vertellen, ware het niet dat zijn ontmoeting - achteraf gezien - profetische kenmerken had. Fokke kon toen niet weten dat Su6an een paar maanden later een kind zou aanvliegen met een schaar en enige jaren later achteloos een kat van de bovenverdieping zou mikken. Tussendoor draaide ze hoofden af van poppen van haar kleinere zus. Puur vanwege het sadistische genot als ze dat kind aan het krijsen kreeg…
Su6an woonde samen met haar moeder Chris en drie katten. Een daarvan, Sammie, trok Fokke's aandacht. Sammie had een stompje waar een lange, zwarte staart met een wit puntje had moeten zitten. De moeder onthulde openhartig "dat Su6an met opzet Sammie's staart eraf had gekneld". Dat had ze voor elkaar gekregen door de deur krachtig dicht te gooien, toen het dier zich in de opening bevond. Ze was, een jaar later, nog ontdaan door die duistere kant van haar dochter.
Tijdens een boswandeling van Fokke met Su6an kwam het gesprek verrassend genoeg op 'inleven'. Aanleiding was haar vraag aan Fokke: "Wat is dat nou, 'zielig'?". Hij probeerde uit te leggen wat 'je verplaatsen in een ander' inhield. Het toen nog verse incident met Sammie, de kat, nam hij als voorbeeld. Maar daar kwam het onderliggende probleem voor de dag: Suzan miste ieder vermogen om zich te verplaatsen in een ander wezen. Mens of dier, dat maakte niet uit.
Ze vond het niettemin wel prettig als ze geprezen werd. Waardering door Fokke stelde ze kennelijk op prijs. Daarom liet ze op zeker moment aan hem zien dat ze het nu snapte. Ze waadden inmiddels tot aan hun enkels door een kleurrijk bed van gevallen herfstblaadjes. Plotseling stond het kind stokstijf stil. Haar gezicht klaarde op en ze keek de man opgetogen aan. "Nou snap ik het", zei ze stralend "die blaadjes zijn zielig".
Fokke, benieuwd naar het resultaat van zijn inspanningen, vroeg verrast: "Waarom dan?".
Su6an: "Omdat ze van de bomen zijn gevallen."
Hij viel ontdaan stil. Een grote leegte voelde hij in zich opkomen, welke zich snel vulde met wanhoop. Su6an hunkerde naar een compliment voor haar ontdekking. Maar hij zei niets meer; hij kon geen woord meer uitbrengen. De man betrapte zich erop dat hij schrok van zijn eigen weerzin tegen dat kind. Dat was een gloednieuwe emotie, die hij niet mocht toelaten. Schuldgevoel dus!
Maar tegelijkertijd besefte hij dàt hij in elk geval 'gevoel' had, ook al was dat afkeer. En emotie was iets dat Su6an ontbeerde. Wat het uiteindelijk bij hem won en overbleef was een gevoel van intens medelijden met Su6an.
Nog steeds.
Eventuele reacties op "Su6an's herfstblaadjes" staan op:
Web Tales
basicpublishing
