6. Een liefdevolle omgeving (2)
In “Een liefdevolle omgeving (1)” lieten Chris en Herman één maand de gestoorde ex-echtgenoot van de vrouw oppassen op hun twee kinderen Susan en Debbie. Voorts op twee honden en zes katten. Chris' vrees bleek bewaarheid. Inderdaad stimuleerde hij de kids, creëerde uitdagingen en prikkelde hun talenten. Zij kwamen met Fokke - behalve in de obligate pretparken - op plekken waar ze anders nooit zouden komen. 's Avonds waren ze daardoor zo moe dat ze meestal meteen in slaap vielen. De kleine Debbie kon geen pap meer zeggen en de voorspelde slopende discussies met Susan, als ze naar bed moest, bleven uit. Haar onaangepaste gedrag viel überhaupt mee. Tijdens Fokke's verblijf leek er een last van haar af te vallen, alsof zij zich heel veilig voelde.
Fokke wist dat Susan wekelijks bij het Riagg kwam. De verwachting was dat zij, door het opschorten van die bezoekjes in de vakantie, een terugval zou krijgen. Wat haar psychische nood precies was, was Fokke niet verteld, maar niet veel later viel alles op zijn plaats. Na hun thuiskomst zouden Chris en Herman inderdaad heel wat te repareren hebben, zij het totaal anders dan ze vermoedden. Maar voor het zover was, deed Fokke een paar ontdekkingen. Hem was uitgelegd, dat hij nu aan den lijve die roemruchte stabiele, liefderijke omgeving kon ervaren. Hij zou met ontzag vaststellen, dat hij op een stabiel eiland van rust, ouderlijke liefde en warmte was terechtgekomen. Dat moest gewoon van de kinderen afstralen.
Eventueel thuisblijven werd veraangenaamd door een videoapparaat. Hij had toestemming om alle videobanden te bekijken; daarbij viel zijn mond een keer van verbazing open. Het betrof wel een bandje, dat enigszins verstopt zat. Al jarenlang werden zijn vragen over de gang van zaken rond zijn dochtertje Debbie door ontwijkende antwoorden getorpedeerd. Die informatie viel onder "familiezaken" en Fokke werd duidelijk gemaakt, dat hij tot zulke knusse dingen geen toegang had. Nu kreeg hij na al die jaren onverwacht inzicht in het dagelijks leven van het kind. Hoe bijvoorbeeld een verjaardag eruitzag.
Het was een opname op Debbie's tweede verjaardagsfeestje, dat hij uiteraard niet had bijgewoond. Ontroerd zag Fokke hoe zij over het scherm dribbelde temidden van liefhebbende familieleden. Hij herkende de stemmen op de achtergrond van oma Mies, de matriarch, van oom Leo-met-het-drankprobleem, van oom "white power" Hannes en tante Eva. Kortom, de hele club, die graag rond kraaide dat ze zo'n veilige omgeving schiepen voor een kind. Chris' broer Hannes viel enigszins op... Chris heeft nooit een geheim gemaakt van Hannes' duistere kant. Hannes leed onder zijn joodse afstamming. Zijn vader zaliger "was een onvervalste jood", zoals Chris dat kernachtig uitdrukte. Hannes werd die onverwerkte situatie soms te machtig, zodra hij een gekleurd medemens zag. Daar kon hij zijn eigen frustratie onaangenaam op afreageren. De tweejarige Debbie, met Indonesische roots, kreeg het dan in die video-opname keihard ingepeperd: "Plopper dit, plopper dat" en af en toe het kreetje "adoe, adoe"... ach, het was zo geestig en ook zo leuk gevonden. Gelukkig was de kleuter zich niet bewust van de denigrerende strekking van de term "plopper". Dat haar grootmoeder en haar vader ternauwernood aan een moordpartij door diezelfde ploppers waren ontkomen, is een saillante bijkomstigheid.
Veilige omgeving? Hmmm, in het gezin waarin Chris opgroeide werden de meisjes ontmaagd door de oudste broer Leo. Abnormaal? Dat was juist goed en een teken van behulpzaamheid. Leo had zijn zussen op de mouw gespeld, "dat die jonge jongens niet wisten wat ze deden; die rommelden maar wat aan. En dat was erg onprettig voor een meisje!". Misschien wen je in de loop der jaren wel aan zulke lokale logica. Leo was overigens een vriendelijke man, zolang hij zijn Refusal maar innam. Voor de afwisseling werd hij in deze video-opname niet geboeid door de politie weggevoerd. Want dat was meestal het hoogtepunt van de familiefeestjes waarbij de drank verkeerd viel.
Fokke werd als een risico voor kinderen afgeschilderd. Des te opvallender was het, dat Susan pas na de vakantie weer verviel in neurotisch gedrag. Nog voor Chris maar de kans kreeg om Fokke daar verantwoordelijk voor te stellen, openbaarde er zich een menselijk drama, waaruit bleek dat het anders in elkaar stak.
Maar eerst was er een andere, droevige gebeurtenis. Kolossus, de gigantische Mastiff, leed zogenaamd aan voetschimmel, wat hem bij het wandelen hinderde. Fokke was vóór het vertrek van zijn eigenaars daarvoor gewaarschuwd. Tijdens de vakantie besloot eigenwijze Fokke met Kolossus naar de dierenarts te gaan, omdat hij merkte dat de hond de minste druk op skeletdelen al pijnlijk vond. Bovendien zag zijn biologisch getraind oog niets dat op schimmel duidde. Het kan zijn dat Fokke een betere beschrijving gaf, maar in een second opinion, naderhand bevestigd door röntgenfoto's, bleek Kolossus te lijden aan botkanker. En wel in zo'n vergevorderd stadium, dat Fokke de dagelijkse wandelingen sterk moest beperken. Na terugkomst van Chris en Herman werd de hond snel daarna geëuthanaseerd en begraven. De ontdekker van zijn echte ziekte (en verzorger), Fokke, was daarbij niet welkom. Dit was namelijk weer zo'n familieaangelegenheid.
Een opmerkelijker familieaangelegenheid deed Chris in woede ontsteken. Na de vakantie werd Susan mededeelzaam: Herman bleek sinds jaar en dag Susan te hebben bepoteld en zelfs te hebben geprobeerd haar te penetreren. Jawel, het was een spannende vakantie, slechts overtroffen door de rechtszaak tegen Herman, die enige maanden later tegen hem werd aangespannen.
Tja, als je Fokke er bij haalt, krijg je geheid gedonder. Het ligt vast aan hem!
