7. Uit de kast
Omdat eeuwige roem voor weinigen is weggelegd, helpt mijn portrettengalerij intrigerende mensen niet te vergeten. Bijvoorbeeld Chris. Wie? Het scheelt een bladzijde als u bv. de link "Een liefdevolle omgeving (2)" checkt.
Zij had een hok vol kinderen gewild, maar de teller bleef staan op twee. Haar eerste was van ene Hendrik, die bij de geboorte zei: "Stuur haar maar langs als ze zestien is". Chris belaagde hem toen net zolang tot hij een bezoekregeling met dochter Susan accepteerde. Kind nummer twee had zij van de lamstraal, die in diverse anekdotes figureerde: Fokke. Die wilde juist dolgraag een kind. Dus deed Chris alles om hem zijn kind af te pakken. Speelse tegenstrijdigheid kon men haar niet ontzeggen.
Na een zeer kortstondig huwelijk had Chris het wel gezien bij Fokke. Fokke heeft nauwelijks iets van zijn dochter meebeleefd, behalve dan de eerste zes maanden van haar leven. Wel heeft hij zich eenentwintig jaar het beleg op brood ontzegd om het kind financieel te ondersteunen. Dat de echtscheidingsprocedure extreem lang duurde, lag aan het feit, dat Chris pas na talloze zittingen knarsetandend meewerkte aan een omgangsregeling. Meewerken is een understatement... iedere kans om de omgang van dochter Debbie met Fokke te dwarsbomen, greep zij gretig aan. Chris' advocaat kon - met schaamrood op de kaken - het inmiddels ook niet meer aan de rechter uitleggen waarom Chris halsstarrig weigerde de opgelegde bezoekregeling na te komen. Of waarom ze af en toe niet op de zitting verscheen.
Chris betoogde uiteindelijk voor de rechter hoe slecht voor Debbie een verblijf bij haar vader was. Haar pleidooi volgde een pseudo-psychologische redeneertrant, die door de rechter als "niet valide" terzijde werd gelegd. Toen de magistraat haar op zijn beurt zuchtend uitlegde dat "het kind nu eenmaal recht heeft op haar vader", viel bij haar eindelijk de munt. Er viel ook weinig in te brengen tegen een deskundigenrapport, verluchtigd met foto's van een blije baby, dat ter zitting verscheen. Fokke, de smiecht, had de rechtbank een verslag ter beschikking gesteld van een gerenommeerde orthopedagoge. Deze dame had na grondig onderzoek vastgesteld dat Debbie het prima deed bij haar biologische vader.
De afgedwongen omgangsregeling hield in dat Debbie om de veertien dagen een weekend bij haar vader zou vertoeven. Naar Chris' zeggen heeft zij Debbie het contact met haar biologische vader nooit willen onthouden. Hoe die bewering in de praktijk wordt getoetst blijkt aan het eind van dit verhaal. Chris werd gedreven door een intuïtieve, persoonlijke dieptepsychologische kijk op opvoeding. Ofschoon een verdienstelijke onderwijzeres, koesterde Chris de misvatting, dat iemand die afstudeert van de pedagogische academie pedagoog is. Zij was - ondanks de getuigenis van die orthopedagoge - ervan overtuigd, dat de baby beter niets van haar vader kon weten. Voornamelijk omdat deze knettergek was, maar ook omdat hij gespeend was van ieder opvoedkundig inzicht. Bovendien was hij te oud voor het vaderschap. Kortom, flutvader Fokke was afgeschreven en kon in het gunstigste geval worden omschreven als een eventueel bruikbaar spaarvarken. Chris mocht graag rondroepen, dat ze met de baby wel weg moest vluchten van zo'n malloot. Dat ze toen in de armen belandde van een aantrekkelijke collega, Herman, die maar net beschikbaar was gekomen, was natuurlijk louter toeval.
Tot Chris' pedagogische hoogstandjes behoorde het regelmatig belichten van deze drie aspecten: gek, opvoedkundig talentloos en te oud. Deze handige, korte persoonsbeschrijving kreeg trouwens ieder aangeboden, die het horen wilde. Ook wie het niet horen wilde. Fokke zag zijn dochter dus sporadisch. De verrassing was groot, toen hij Debbie's eerste gesproken zinnetje hoorde: "Papa, jij bent van mij weggelopen..."
Ouders kijken reikhalzend uit naar de eerste woordjes van hun kind. Dit zinnetje was best knap voor een kind dat nog twee jaar moest worden! Debbie maakte snel vorderingen met praten, want niet al te lang daarna kon ze zelfs al langere zinnen zeggen zoals: "Mama zegt dat je hartstikke gek bent..." Is het niet aandoenlijk hoe snel het gaat met dat kleine spul?
Chris had na Fokke niet stilgezeten. Haar laatste en tiende man was ene Thomas. Weduwnaar Thomas dus, die regelde dat bepaalde voorwerpen in handen van Chris' vorige negen mannen terug kwamen. Het betrof voorwerpen, waaraan voor hen persoonlijke herinneringen kleefden. Fokke zou een antiek grenenhouten kastje terugkrijgen, dat hij een kwarteeuw eerder voor baby Debbie had gekocht. Het moest toen dienen als commode. Omdat Fokke toentertijd vermoedde dat hij Debbie nooit meer zou zien, had hij aan de binnenkant van de lade de naam "Debbie" plus hun familienaam gegraveerd. Een wanhopige poging om het schaap te zijner tijd eens aan haar vader terug te laten denken. En nu kwam dat terug! Best ontroerend...
Er kwam een auto Fokke's erf opgereden om het toegezegde kastje af te leveren. Fokke hielp verwachtingsvol de chauffeur bij het uitladen. Toen daarbij de lade uit de kast gleed, kreeg hij opeens het volle zicht op de binnenkant daarvan. Wat hij toen zag was ontgoochelend. Wat Chris' interpretatie was van "de herinnering aan de biologische vader levendig houden", werd hem breeduit getoond:
Met een glasscherf was lang geleden minutieus en geduldig het hout "schoon" gekrabd. De oorspronkelijke inscriptie van vijfentwintig jaar geleden was geheel uit de kast verwijderd...
