Je laatste vakantiedag in
Domburg viel je erg zwaar,
maar je wenkte het weg met een
vrolijk gebaar.
Binnen enkele dagen bleek toen
ook
dat er een vreselijke ziekte
opdook.
We zijn toen erg veel met elkaar
gaan bellen,
zodat je me echt alles kon
vertellen.
Maar zelden heb ik je écht horen
klagen,
je hebt je ziekte zo moedig
gedragen.
Vooral de laatste chemokuur was
wel erg zwaar,
maar je verheugde je zo op de
kerst aan zee, dat jaar.
We hebben ons verstand moeten
laten beslissen,
want een kerst samen aan zee
hebben we moeten missen.
Je operatie kwam daarna al heel
snel,
toen ook nog Oud en Nieuw voor
jou, vaarwel.
Meisje, meisje, wat heb je toch
veel mee moeten maken,
waardoor je lichaam steeds méér
achterop ging raken.
Gelukkig heb ik je 02 februari
2005 nog "gesproken",
maar zag ik ook hoe je vechtlust
was gebroken.
Je zei ook zelf: "Ik ben zo
moe",
en je deed de volgende dag
rustig je ogen toe.
Ik weet dat je bezig was met
alles op te schrijven,
want je wilde graag dat het de
anderen bij zou blijven.
Hoe je je voelde tot op de
laatste dag,
maar je lichaam was teveel van
slag.
Daarom heb ik jouw laatste
maanden een beetje beschreven,
om aan te geven hoeveel jij
hebt gegeven.
Iemand belasten, dát wilde je
niet,
zelfs al lag de eindstreep in
het verschiet.
Ook al is voor jou de zon nu
ondergegaan,
wij zullen zónder jou verder
moeten gaan.
Ik wil ook iedereen bedanken
voor de steun aan jou,
we zullen je moeten missen, wij
zijn in rouw.
Onze vriendschap was voor mij
geen zilver maar goud,
zo diep en groot als de zee,
waar jij zo van houdt.