Het zijn van die zeldzame momenten dat me op m'n gemak voel tussen anderen. Dit zijn mensen die zich niet volledig bewust zijn van alles en daarom des te meer trouw zijn aan hun eigen aard. Verstandelijk gehandicapten hoeven nergens aan te voldoen. En ik ook niet, zolang ik ertussen zwem.

De badmeesters en -juffen, die ik er normaal van verdenk over mij te praten, letten niet op me. Het is heerlijk. Als ik tijdens de recreatieve uren zou zwemmen, zouden die zich afvragen: "Is die jongen wel helemaal goed?" Nu vragen ze zich hoogstens af: "He, zou die jongen misschien normaal zijn?" Een veel prettiger idee.

Ik maak me wel steeds meer zorgen over de begeleiders van de verschillende centra. Die kijken regelmatig naar me en komen steeds vaker met elkaar in gesprek.