Het is weer zo'n dag om eindeloos te twijfelen. Uiteindelijk kan ik best kiezen, maar kies steeds het verkeerde.

Iets in me weegt alle mogelijkheden af en kiest feilloos datgene wat het meest in mijn nadeel is. Kom ik iemand tegemoet, dan blijf ik hem optimaal voor de voeten lopen. Hij opzij: ik in de weg. Nooit ben ik zo alert.

En dat verbaast me nog het meest: de vastberadenheid die ik onmogelijk bewust kan oproepen. Met de volharding die een ander aan de top brengt, werk ik mezelf tegen. Ik stoot mijn kop tegen alles wat maar hard genoeg is, als een walnoot die zijn roeping heeft gevonden. Ergens zal ik daar wel lol in hebben, maar daar ben ik me weer niet van bewust.