Er zijn weer huilende mensen op t.v. Ze hebben spijt van iets wat ze niet helemaal hebben begrepen of onthouden. haat zulke programma's, maar blijf staren naar die mensen. Ach, het is al weer afgelopen. Nu komt het beste stukje: alle omhelzingen in slow-motion achter elkaar, met een gevoelig muziekje.

Het is te makkelijk en te flauw om commentaar te geven. Ik ben gewoon jaloers. Jaloers op die domme mensen die tranen kunnen voortbrengen, die zich volledig kunnen overgeven aan hun emoties. Dat betekent dat ze ook in staat zijn om te genieten.

Ik kan mezelf nooit serieus nemen als ik probeer te huilen om een onduidelijk verdriet. Ook wanneer ik zomaar vrolijk ben, werk ik mezelf tegen, want vrolijkheid is tijdelijk en zonder reden. Zo leid ik het meest stabiele leven met de minste betekenis. Tijd voor een soap.